ევროპარლამენტარი, ესტონელი გენერალი და ქვეყნის შეარაღებული ძალების მეთაური 2011-2018 წლებში რიჰო ტერასი "რადიო თავისუფლებასთან" ინტერვიუში უკრაინის ომზე და სამომავლო პერსპექტივებზე საუბრობს. 
ომის კონტექსტში ის პარალელს საქართველოსთან ავლებს და ამბობს: 

"ვფიქრობ, დასაწყისში ამერიკა დაინტერესებული არ იყო ამ კონფლიქტის ესკალაციით - მე ვხედავდი ნიშნებს, რაც ჩემი აზრით, აჩვენებდა, რომ ბაიდენის ადმინისტრაციას ერჩივნა, უკრაინაში 2008 წლის საქართველოს სცენარი განვითარებულიყო, ეს მათთვის იდეალური სცენარი იქნებოდა - პატარა ომი, არც თუ ისე დიდი მსხვერპლი. მთავრობა იცვლება. ახალი მთავრობა ისევ ამბობს „კარგ რამეებს“- ამბობენ, რომ უნდათ ნატოსა და ევროკავშირში შესვლა, მიდიან ბრიუსელსა და სტრასბურგში, სოლიდურად, კოხტა კოსტუმებში გამოწყობილები, მაგრამ ამავდროულად არაფერს აკეთებენ ამისთვის, არ სურთ ამის გაკეთება.
შესაბამისად, ნატოსა და ევროკავშირისთვისაც უფრო მარტივია მათი უარით გასტუმრება, რადგან მათ გაწევრების რეალური სურვილი არ აქვთ, რუსეთთან თანამშრომლობა ურჩევნიათ. სწორედ ამას ვხედავთ დღეს საქართველოში, ჩემი აზრით. ეს მხოლოდ მთავრობაზე ვრცელდება, რადგან ვიცი, რომ ქართველ ხალხს უნდა ნატო და ევროკავშირი. მაგრამ მთავრობა არაფერს გააკეთებს ამისთვის. საქართველო კლასში საუკეთესო იყო, როდესაც საქმე ნატოსა და ევროკავშირში გაწევრებისკენ პროგრესს ეხებოდა, მაგრამ დღეს აღარაფერია",- თქვა მან. 

ომის დინამიკა და ზელენსკის როლი პროცესების უკრაინის სასარგებლოდ განვითარებაში: 

"ეს ძალიან კომფორტული სცენარი იქნებოდა უკრაინისთვისაც. და ვფიქრობ, ამერიკელები ამაზე ფიქრობდნენ, ბაიდენმა ომის დაწყებამდე ისიც კი განაცხადა: თუ მცირე კონფლიქტი იქნება, არ ჩავერევითო. ეს ერთი სიგნალი იყო, ერთი ნიშანი, რომ ამ სცენარზე ფიქრობდნენ. მეორე - ამერიკის საელჩომ ყველა სხვა საელჩოს დაასწრო კიევიდან გამოქცევა, რითაც აჩვენეს, რომ უკანდახევისთვის მზად იყვნენ. მესამე - ამერიკის მთავრობის მიერ ზელენსკისთვის თავშესაფრის შეთავაზება და ის ცნობილი ფრაზა: მე იარაღი მჭირდება და არა ტაქსი, ასე რომ ისინი ფიქრობდნენ: სამი დღე, ახალი მთავრობა უკრაინაში, მოლაპარაკებები ნეიტრალურ სტატუსზე, უარი ნატოზე, მაგრამ შორეული პერსპექტივები ევროკავშირში, ბლა, ბლა, ბლა.
პრობლემა ის იყო, რომ ამ გეგმის თუ იდეის ზელენსკისთვის მიცემა „დაავიწყდათ“, და მანაც არ იცოდა, რომ „თურმე ასე უნდა მოქცეულიყო“, ასე რომ გადაწყვიტა, დარჩენილიყო და ებრძოლა, რაც მშვენივრად გამოუვიდა კიდეც. აი, სადღაც აპრილისთვის კი ამერიკელებმა თანდათან თვითონაც დაიჯერეს, რომ ეს შესაძლებელი იყო, რომ უკრაინელებს გამარჯვება შეეძლოთ.
სწორედ ამ მომენტისთვის იწყება დახმარების დრამატული ზრდა და ეს დახმარება დღემდე გრძელდება. და ვფიქრობ, კიდევ უნდა გაიზარდოს, საქმე ბოლომდე უნდა მივიყვანოთ, რადგან თუ ეს ყველაფერი უკრაინის გამარჯვებით არ დამთავრდება, მაშინ რუსული ხუნტა-სახელმწიფო კიდევ წლები იქნება მთავარი თავისტკივილი დანარჩენი სამყაროსთვის"- აღნიშნა გენერალმა.